عکس های پرنعمت آلمان شرقی اشتیاق و بی قراری جوانان را به تصویر می کشد

عکاسی از جمهوری دموکراتیک آلمان ، یا آلمان شرقی ، در دنیای هنر مورد استقبال محدود قرار گرفته است – این مهم فقط به دلیل محدودیت های شدید اعمال شده توسط دولت استبدادی سابق نیست.

مجموعه جدیدی از تصاویر ، که برای اولین بار در جشنواره عکاسی Rencontres d’Arles 2019 در جنوب فرانسه توسط متصدی سونیا ووس به نمایش درآمد ، به آثاری که در دهه گذشته قبل از سقوط دیوار برلین از GDR ظهور کردند ، می تابد.

ووس در یک مصاحبه تلفنی گفت: “دهه قبل از سقوط دیوار برای هنرهای آلمان بسیار جالب است زیرا نسل جدیدی وجود داشته که شاهد تاسیس GDR نبوده اند.”

وی افزود: “اینها جوانانی بودند كه بسیار از عقاید سیاسی جدا شده بودند ، اما به همین ترتیب از محدودیت هایی كه با آن زندگی می كردند به همان اندازه خسته و عصبانی بودند كه باعث می شد در مقایسه با نسل های گذشته هنجار شکنی كنند یا محدودیت ها را فشار دهند.”

اوته مالر ، برلین ، وینفرد گلاتزر ، رابرت و فیلیپ ، 1982 ، از مجموعه “زندگی مشترک”.

در مجموعه “اجسام بی قرار” ، ووس به بررسی چگونگی بدن در مرکز خلاقیت این هنرمندان می پردازد. ووس توضیح داد ، عکاسی از بدن خود ، عملی تأیید و مقاومت در جامعه ای بود که فرد را دلسرد می کرد و به هنرها مشکوک بود. و با عکاسی از دیگران ، هنرمندان توانستند اسنادی ماندگار از واقعیت های آلمان شرقی تهیه کنند.

در مورد اوته مالر ، یكی از هنرمندان حاضر در این نمایشگاه كه “زندگی با هم” وی شامل پرتره های خانوادگی گرفته شده در لایپزیگ است ، چنین بود. وی در یادداشت های این نمایشگاه توضیح می دهد: “من می خواستم از نمای سخنان رسمی خوش بینی نگاهی بیندازم. من به دنبال آنچه در زندگی خصوصی افراد واقعی بود ، گشتم.” w

به همین ترتیب ، عکس های Christiane Eisler از انجمن پانک های لایپزیگ نگاهی اجمالی به یک جهان خصوصی دارد.

کریستین آیزلر ، میتا و جانا ، دختران پانک برلینی در لایپزیگ ، 1983. اعتبار: کریستین آیزلر / ترانزیت / www.transit.de / کریستین آیزلر / ترانزیت

ووس گفت: “او مدتها طولانی آنها را در همه جا دنبال می كرد. این جامعه ای بود كه تحت فشارهای شدید استاسی قرار داشت. اینها به دلیل تنش بین عصبانیت و ناامیدی پرتره های بسیار مالیخولیایی هستند ، كه در GDR همه جا وجود داشت.” .

سیبیل برگمان ، هایک ، برلین ، 1988 (آلرلیراوه).

سیبیل برگمان ، عکاس مد ، به سفارش مجلات مشهور ، صحنه های مد زیرزمینی را نیز ثبت کرد.

“او یک گروه با طراحان جوان ایجاد کرد که با هر لباسی که پیدا کردند لباس درست کردند تا سبکی را ایجاد کنند که در فروشگاه ها نتوانید ببینید. آنها نمایش های غیرقانونی زیادی را ترتیب دادند که بسیار موفق بودند و سیبیل بسیاری از آنها را مستند کرد” ووس توضیح داد.

مانفرد پل ، ورنا – گبرت 3 ، [Verena — Birth 3]، 1977

در حالی که مانفرد پل در درجه اول با مجموعه ای از عکس های حیاط برلین شناخته می شود ، این مجموعه به پرتره هایی که او از همسرش هنگام تولد پسر اولشان گرفته است ، تمرکز دارد. آنها با صمیمیت خود ، تضادی اساسی با گفتمان اجتماعی که در جاهای دیگر دیده می شود ، ارائه می دهند.

York der Knoefel ، از مجموعه Schlachthaus [Slaughterhouse]، 1986-1988.

یورك در كنوفل ، عكاس خودآموز ، دو سال را صرف مستند كردن یك كشتارگاه برلین كرد. ووس گفت: “او این کار را استعاره ای از شرایط انسانی و فداکاری برای جامعه دانست.”

“برای استفاده از پرتره ها ، او تاسیساتی را از صفحات روکش دار ایجاد کرد که هزارتویی را تشکیل می داد. او نمونه ای نمونه ای از چگونگی جوانی است که تحصیلات استانداردی دریافت نکرده و واقعاً محدودیت های عکاسی را ایجاد کرده است.”

رودولف شوفر ، Der ewige Schlaf – دیدگاه های مورت [The Eternal Sleep — Faces of the dead]، 1981

پرتره های قابل توجهی که توسط رودلف شوفر هنرمند گرفته شده است ، از یک سردخانه بیمارستان Charité در برلین شرقی است.

“من این مجموعه را همان قسمت دیگر پرتره ها در نمایشگاه قرار دادم ، زیرا برای من این کار مانند جستجوی جوهر نهایی یک فرد بود. وقتی شما یک جسد هستید ، دیگر یک چیز اجتماعی نیستید ، بخشی از جامعه نیستید ، بلکه فقط خودتان را ذات وجود خود می دانید. “

تصویر برتر: گوندولا شولزه الدوی ، برلین ، 1987 ، از مجموعه “برلین در شب سگ”.